سلام دوست من. ببخشید که دیروز منتظرت گذاشتم. خیلی وقته هم دیگه رو ندیدیم. میدونم. من یک عالمه حرف نزده دارم و تو یک عالمه سوال نپرسیده.
چرا زیر دوش گریه می کنم؟ چون حس خوبی بهم دست میده.
صدای خاصی نداره ولی عجیبه. میدونی مثل چیه؟ مثل یه کهکشان عظیم الجثه ی رنگارنگ. وقتی بهش خیره بشی صدای خاصی نخواهی شنید اما مدام یک صدای عجیبی توی مغزت میچرخه و میچرخه. گوشهات توانایی شنیدنش رو ندارن. اما میدونی که داری یه چیزایی میشنوی. اون هم از درون خودت. از تاریک ترین و مرموز ترین اعماق وجودت.
امتحانش کن اما مواظب باش عزیزم. اعتیاد آوره.
